ED

Tag: tynkowanie

  • Jak prawidłowo wykonywać ocieplenie budynków?

    Jak prawidłowo wykonywać ocieplenie budynków?

    Do ocieplania budynków nowych, jak i remontowanych, najczęściej stosowany jest system ETICS (ang. External Thermal Insulation Composite System) – czyli złożony system ociepleń ścian zewnętrznych – znany również jako metoda lekka-mokra. Obejmuje on ułożenie izolacji cieplnej (głównie na bazie płyt styropianowych) na odpowiednio przygotowanym podłożu (ściana) oraz wykonanie warstwy wykończeniowej w postaci tynku elewacyjnego.

    Systemy zewnętrznego izolowania fasad budynków, są sprawdzonym rozwiązaniem stosowanym w budownictwie od ponad 30 lat. Ich zgodność z Aprobatą Techniczną gwarantuje uzyskanie odpowiedniej ochrony cieplnej budynku, tylko wówczas, jeśli pochodzą od jednego producenta, a ich aplikacja jest wykonana zgodnie z wytycznymi poprawnego wykonania. Ma to też ogromny wpływ na zachowanie trwałości i estetyki wykonanej elewacji. Ocieplenie materiałami pochodzącymi z kompletnego systemu będzie trwałe i zapewni odpowiednią ochronę budynku przed niekorzystnym oddziaływaniem warunków atmosferycznych. Izolacja termiczna ze styropianu jest trwała i zachowuje niezmiennie swoje właściwości użytkowe przez cały okres eksploatacji budynku. Warunkiem uzyskania dużej trwałości całego ocieplenia jest jednak bezbłędne wykonawstwo i wzajemna zgodność poszczególnych elementów składowych zarówno pod względem mechanicznym jak i chemicznym. Potwierdzeniem kompatybilności poszczególnych składników jak styropian, tynki, farby, kleje, i innych materiałów tworzących system ociepleń są np. Rekomendacje Techniczne wydawane przez Instytut Techniki Budowlanej.

    Kompletne Systemy Ociepleń a sprawa ewentualnych reklamacji kwestia reklamacji.

    W przypadku ocieplania ścian zewnętrznych stosowanie kompletnego systemu ociepleń w skład którego wchodzą: płyty styropianowe, kleje, siatki zbrojące, grunty, tynki, co jest bardzo istotne dla inwestora z tytułu ewentualnych roszczeń reklamacyjnych. Kompletny system ociepleń jest objęty dokumentem jakim jest Aprobata Techniczna, co też jest jasną informacją jakie produkty tworzą system, który został przebadany pod względem kompatybilności składników i zachowania się całego układu w funkcji czasu i bezpieczeństwa pożarowego (klasyfikacja ogniowa NRO – Nie Rozprzestrzeniający Ognia). Niewiele osób wykonujących ocieplenie (inwestorzy, wykonawcy, projektanci) posiada wiedzę, że zastosowanie produktów nie objętych wspólną Aprobatą Techniczną (np. tynk lub klej , itp.), powoduję utratę roszczeń z tytułu reklamacji do producenta materiałów. Wykonanie systemu ociepleń ścian zewnętrznych przy użyciu produktów pochodzących od różnych producentów kwalifikuję taki układ jako „SKŁADAK”. Dlatego bardzo ważnym argumentem przed rozpoczęciem prac (projektowych, zakupowych czy wykonawczych) jest wybór materiałów, które objęte są Aprobatą Techniczną i mają miano kompletnego systemu ociepleń.

    W skład systemu ETICS wchodzą następujące komponenty:

    ⦁ płyty termoizolacyjne: styropian kategorii FASADA,
    ⦁ klej/zaprawa do mocowania styropianu,
    ⦁ klej/zaprawa do wykonywania warstwy zbrojonej,
    ⦁ siatka do wykonywania warstwy zbrojonej,
    ⦁ łączniki mechaniczne – opcjonalnie (jeżeli są przewidziane w projekcie),
    ⦁ tynk zewnętrzny,
    ⦁ farba elewacyjna – wersja opcjonalna,
    ⦁ materiały wykończeniowe: listwy, narożniki, materiały uszczelniające (np. piany pvc), taśmy, itp.

    Zasady wykonania ocieplenia ścian zewnętrznych:
    Prace wykonawcze można podzielić na zasadnicze IV etapy

    Etap I – Przygotowanie podłożą

    1. Powierzchnię ściany, która stanowić będzie podłoże pod warstwy izolacyjne, należy najpierw oczyścić z resztek zapraw, luźnych kawałków tynku, kurzu, plam oleju, itp. Na powierzchni podłoża nie powinno być również żadnych nalotów lub wykwitów solnych. Przy słabo związanych podłożach (istniejące warstwy tynku lub farby), należy uprzednio sprawdzić ich przyczepność do elementów konstrukcyjnych z których zbudowana jest ściana zewnętrzna i ewentualnie dokonać usunięcia lub wzmocnienia warstwy powierzchniowej stosując grunt uniwersalny lub sczepny.
    2. Jeżeli ocieplany budynek nie ma wykonanej izolacji ścian fundamentowych (brak ciągłości izolacji) wówczas przed rozpoczęciem prac ociepleniowych fasad i montażem listwy startowej, należy pamiętać o wykonaniu dylatacji, czyli kilkucentymetrowego odstępu pomiędzy gruntem, a pierwszym rzędem styropianu (grunt „pracuje“ pod wpływem temperatury, np. mrozu i czasem podnosi się; dylatacja zapobiega niszczeniu styropianu wskutek tego zjawiska).
    3. Do muru należy w pierwszej kolejności przymocować listwę startową, a następnie przykryć ją siatką zbrojeniową z włókna szklanego. Siatka powinna wystawać na ok. 10 cm ponad listwę, od dołu zaś należy ją wypuścić na ok. 20 cm. Pierwszy rząd płyt izolacyjnych, należy oprzeć na listwie startowej. W miejsce listwy można również stosować specjalne profile cokołowe, zapewniające odpowiednie zabezpieczenie przyziemnej części elewacji.

    Etap II – Montaż warstwy izolacyjnej, klejenie płyt styropianowych

    ⦁ Zaprawę klejącą, należy nanosić metodą pasmowo – punktową, pas o grubości ok. 15-20 mm na brzegach płyty styropianowej, a w części środkowej w postaci niewielkich placków (zwykle 4-6 na jedną płytę).
    Po nałożeniu kleju, płytę należy natychmiast docisnąć do ściany z zachowaniem wyznaczonego pionu i poziomu. Wystające poza obrys płyty resztki masy klejącej należy natychmiast usunąć.
    ⦁ Podczas przyklejania płyt styropianowych należy je starannie dociskać, zarówno do ściany, jak i do sąsiednich płyt, aby uniknąć powstawania szczelin w miejscach ich łączenia.
    ⦁ Kolejne rzędy płyt należy układać w sposób „mijankowy”. Tzn. wyższa płyta powinna zaczynać się w połowie długości płyty niższego rzędu. Przy narożnikach ścian płytę należy wysunąć na jej grubość, aby w ten sposób umożliwić wiązanie rzędów na obydwu ścianach.
    ⦁ Układanie trzeciego rzędu płyt rozpoczyna się ponownie od całej płyty, aby w ten sposób zapewnić mijanie spoin i dobre wiązanie między poszczególnymi rzędami.
    ⦁ Jeśli na powierzchni styku płyt styropianowych wystąpią nierówności, należy je wyrównać specjalną tarką do szlifowania styropianu lub gruboziarnistym papierem ściernym.
    ⦁ Narożniki budynku (wszystkie naroża, jak również otwory okienne, drzwiowe, itp.) należy zabezpieczyć poprzez przyklejenie metalowych profili ochronnych z siatką w celu ochrony narożników przed uszkodzeniem
    ⦁ Po dwóch-czterech dniach od zakończenia mocowania płyt styropianowych, kiedy klej mocujący płyty odpowiednio mocno zwiąże ( w zależności od warunków atmosferycznych) można przystąpić do kolejnego etapu prac, który polega na wykonaniu warstwy zbrojonej siatką.
    wskazówka:
    Zależnie od rodzaju systemu i stosowanych w nim materiałów wiążących konieczne może być, równoległe z klejeniem, mechaniczne mocowanie płyt styropianowych przy użyciu kołków kotwiących. Mocowanie tego typu niezbędne będzie wszędzie tam, gdzie występuje słabe podłoże (warstwy starego tynku lub farby elewacyjnej).

    Etap III – wykonywanie warstwy zbrojonej

    ⦁ Przed przystąpieniem do zatapiania siatki, powierzchnię jaką tworzą przyklejone płyty styropianowe należy przeszlifować w celu zniwelowania nierówności powstałych podczas klejenia oraz w celu zwiększenia przyczepności kleju do płyt styropianowych. Ewentualne szczeliny powstałe na połączeniu płyt styropianowych wypełnia się pianą montażową.
    ⦁ Na przyklejone płyty styropianowe, po wyschnięciu warstwy mocującej, nanosi się warstwę kleju do zatapiania siatki TO-KU lub TO-KUB o grubości ok. 2-3 mm i na szerokość pasa siatki zbrojącej.
    ⦁ Bezpośrednio w świeży klej wciska się, pionowo, od góry do dołu, pasy siatki zbrojącej. Siatka musi być w całości zatopiona w masie klejącej, bez fałd, na całej swojej długości.
    1. Kolejne pasy siatki z włókna szklanego są układane podobnie jak pierwszy, od góry do dołu,
    nachodząc na pas sąsiedni na ok. 10 cm. Siatka powinna zachodzić również na wszystkie narożniki, profile ochronne, itp.
    2. Warstwa zbrojąca powinna schnąć przez co najmniej 48 godzin.
    3. Na wyschnięte podłoże nanoszona jest następnie warstwa gruntująca pod tynk zewnętrzny.

    Etap IV – nakładanie tynku fasadowego

    ⦁ Tynk nanoszony jest na przygotowane wcześniej podłoże, w sposób ciągły, bez przerywania pracy. Nakładanie tynku nie może być prowadzone w czasie deszczu lub przy intensywnym promieniowaniu słonecznym. Zależnie od wymaganego efektu plastycznego, nadaje się tynkowi powierzchniową fakturę drapaną, zacieraną, zmywaną lub natryskową.

    Wskazówka: Dobierając kolor elewacji należy zwrócić uwagę, że kolor tynku wpływa w istotny sposób na występujące w nim naprężenia termiczne. Im jaśniejszy jest kolor, tym więcej promieniowania słonecznego odbija się od elewacji i tym mniejsze są naprężenia termiczne. Ciemne powierzchnie natomiast intensywniej to promieniowanie absorbują (nagrzewają się do znacznie większych temperatur), co może prowadzić do powstawania dużych naprężeń wewnątrz struktury tynku.

    Tynki cienkowarstwowe w systemach ociepleń – estetyka, kolorystyka, kreacja stylu.

    O wyglądzie elewacji budynku decyduje zewnętrzna warstwa, którą w zdecydowanej większości stanowi tynk cienkowarstwowy o określonej barwie i strukturze. Dzięki rozwojowi nauki i zastosowaniu nowoczesnych technologii produkcyjnych inwestorzy mogą dziś wybierać spośród nieograniczonej palety barw (kilkaset kolorów). Producenci chemii budowlanej w swojej ofercie posiadają produkty pozwalające spełnić różnorodne oczekiwania klientów. W kompletnym systemie ociepleń tynk stanowi zewnętrzną warstwę elewacji narażoną na niekorzystne warunki atmosferyczne. To jaki tynk zewnętrzny wybrać uzależnione jest od rodzaju podłoża oraz potrzebnych dodatkowych właściwości fizykochemicznych. Tynki są odporne na warunki atmosferyczne oraz korozje biologiczną, dodatkowo tynk akrylowy i tynk silikonowy wykazują zwiększoną odporność na promieniowanie UV, dzięki czemu kolory tynków odporne są na blaknięcie, a tynk silikonowy dzięki lepszym właściwościom mechanicznym i elastyczności od tynku mineralnego może być stosowany także na podłożach nie-mineralnych. Nie zwalnia to niestety użytkownika przed okresowym przeglądem i usuwaniem ewentualnych zabrudzeń lub porażeń biologicznych. Tynk jak każda powierzchnia elementów zewnętrznych tworzących budynek (dachówka, rynny, parapety, okna, itp.) ulega stopniowemu zabrudzeniu. Najlepszym przykładem są szyby w oknach, które mimo idealnie gładkiej powierzchni w porównaniu ze strukturą tynku, również ulegają zabrudzeniu. Ze względu na właściwości i rodzaj spoiwa tynki dzielimy na:

    Tynki mineralne

    W tynkach mineralnych głównym spoiwem jest cement lub cement i wapno. Sprzedawane są z reguły jako sucha zaprawa w workach papierowych. Przed ich nałożeniem należy je wymieszać z odpowiednią ilością wody. Zaleca się, żeby tynki mineralne po aplikacji były pokryte farbą zewnętrzną w wybranym kolorze. Najczęściej stosuje się do tego farby silikonowe lub silikatowe. Do głównych zalet tych tynków należą: odporność na warunki zewnętrzne oraz paroprzepuszczalność. Niewątpliwą zaletą jest ich stosunkowo niska cena jednak ich zastosowanie jest bardziej pracochłonne niż w przypadku innych tynków, a malowanie po nałożeniu niweluje tę zaletę.

    Tynki akrylowe

    Dostarczane są w formie gotowej do użycia w wiaderkach, w postaci masy, którą bezpośrednio nakłada się na ścianę. Tynk akrylowy może być od razu zabarwiony na wybrany przez klienta kolor. Do zalet tych tynków należy wysoka odporność na uszkodzenia mechaniczne i trwałość kolorów. Tynk akrylowy na powierzchni ściany tworzy wodoszczelną, elastyczną powłokę, dlatego aplikowany powinien być dopiero po dokładnym wyschnięciu murów. Spośród tynków organicznych jest to z reguły najtańszy produkt.

    Tynki silikonowe

    Uważane są za najlepsze spośród tynków cienkowarstwowych. Dzięki specjalnym dodatkom zapewniają efekt samooczyszczenia fasad, dzięki czemu elewacja długo jest czysta. Mogą być stosowane praktycznie na każdym podłożu i w każdym systemie ociepleń. Sprzedawane w postaci gotowej do aplikacji masy mogą być barwione praktycznie na dowolny kolor. Duża trwałość i wysoka odporność mechaniczna i biologiczna, a także długotrwały efekt czystych ścian przy zachowaniu barw na wiele lat to cechy, które zdecydowanie przemawiają na korzyść tynków silikonowych.

    Tynki polikrzemianowe

    Do ich produkcji wykorzystuje się szkło potasowe. Dzięki temu tynki silikatowe są łatwo zmywalne i odporne na brud, kurz czy algi i glony. Do ich zalet należy również duża trwałość i odporność na warunki atmosferyczne. Szczególnie polecane są do stosowania w budynkach zlokalizowanych w pobliżu zbiorników wodnych lub na terenie podmokłym. Aplikacja tynku silikatowego wymaga dużego doświadczenia i rygorystycznego przestrzegania zaleceń producenta. Złe nałożenie tynku może skutkować uszkodzeniem fasady, a co za tym idzie może narazić inwestora na poważne koszty.

    Na rynku dostępne są również wersje tynków łączące w sobie cechy różnych rozwiązań:
    – tynki silikonowo-akrylowe (siloksanowe) – są bardziej paroprzepuszczalne od tynków akrylowych, ale nie posiadają wszystkich zalet tynków silikonowych
    – tynki silikonowo-silikatowe – stanowią połączenie żywicy silikonowej ze szkłem potasowym zapewniając łatwiejszą aplikację przy jednoczesnej trwałości i odporności elewacji

    Tynki mozaikowe

    Produkowane są z na bazie barwionych kruszyw mineralnych zatopionych w przeźroczystej żywicy akrylowej. Tynki mozaikowe są bardzo trwałe i odporne na uszkodzenia mechaniczne. Zachowują swoje kolory przez wiele lat. Stosowane zazwyczaj są do uwypuklenia detali architektonicznych takich jak cokoły, gzymsy, podmurówki. Zalecane są szczególnie tam, gdzie ściany narażone są na zabrudzenia i uszkodzenia mechaniczne.

    Elementy dekoracyjne – imitacje drewnianych lub kamiennych okładzin mające bardzo mały ciężar i dodatkowe właściwości izolacyjne, łatwe w montażu i eksploatacji. Zyskują coraz większą popularność jako optymalne połączenie efektu wizualnego, jakości i ceny.

  • Jesienno-zimowe prace przy elewacji

    Jesienno-zimowe prace przy elewacji

    Ze względu na panujący w Polsce klimat, prowadzenie prac budowlanych późną jesienią i zimą jest znacznie utrudnione. Niskie temperatury i duża wilgotność powietrza czasami wręcz uniemożliwiają aplikację tynków zewnętrznych oraz ich malowanie. Efektem jest wydłużenie czasu wykonania inwestycji oraz zwiększenie jej kosztów. Jak tego uniknąć?

    Niekorzystne warunki atmosferyczne często wymuszają na wykonawcach przerwanie prac remontowo-budowlanych. Niezabezpieczona na zimę fasada może ulec uszkodzeniu na skutek działania deszczu, mrozu, wiatru lub promieniowania UV. W efekcie, przed wiosennym wznowieniem inwestycji, konieczna może być naprawa zniszczonych fragmentów styropianu czy siatki zbrojącej. Wyjściem z tej sytuacji jest zastosowanie nowoczesnych rozwiązań, które pozwolą na wykonywanie wypraw tynkarskich i malowanie elewacji w niskich temperaturach oraz w warunkach podwyższonej wilgotności powietrza.

    Prawidłowa aplikacja tynków i farb

    Tynki i farby wykorzystywane w pracach związanych z termoizolacją budynków powinny być nakładane w określonych warunkach atmosferycznych. W zależności od rodzaju wyrobów, oznacza to najczęściej konieczność ich aplikacji, gdy temperatura powietrza wynosi od 10 do 25 stopni Celsjusza, przy braku silnego wiatru i opadów. – Niskie temperatury oraz opady atmosferyczne wpływają niekorzystnie na proces wiązania i wysychania tynków i farb zewnętrznych, co oznacza, że mogą one nie osiągnąć swoich parametrów użytkowych – mówi Krzysztof Kędzior, Główny Specjalista ds. Aplikacji i Szkoleń, systemy ociepleń – FOVEO TECH.

    Szczegółowe wytyczne dotyczące warunków pogodowych, w jakich mogą być stosowane dane wyroby znajdują się w ich kartach technicznych. Niesprzyjająca aura nie musi jednak oznaczać zakończenia prac.

    Sprytne rozwiązania na trudne warunki

    Wszystkim, którym zależy na dokończeniu elewacji przed nadejściem zimy, z pomocą przychodzi dodatek zimowy FOVEO TECH DZ 10. Ten specjalistyczny preparat umożliwia wykonywanie wypraw tynkarskich i malowanie fasad zarówno w niskich temperaturach, jak i w warunkach podwyższonej wilgotności powietrza. – Specjalna formuła dodatku przyspiesza etap wiązania i wysychania użytego w tynku czy farbie spoiwa, przez co znacznie szybciej osiąga on odporność na działanie niekorzystnych czynników atmosferycznych – wyjaśnia Krzysztof Kędzior.

    Zastosowanie dodatku FOVEO TECH DZ 10 daje wykonawcy możliwość aplikacji tynków i farb fasadowych w temperaturze od 0°C do 10°C i przy wilgotności powietrza wynoszącej nawet 80%. Produkt dostępny jest w łatwej do użycia formie gotowego płynu i w żaden sposób nie wpływa na zmianę kolorystyki bądź parametrów wytrzymałościowych wyrobów, do których jest dodawany. – Aby przystosować do pracy w niskiej temperaturze 25 kg opakowanie tynku, potrzeba 250 ml płynu. Z kolei do każdych 9 litrów farby fasadowej, należy dolać go 150 ml. Pamiętajmy, aby przygotowanych w ten sposób materiałów nie rozcieńczać wodą – zaznacza ekspert. Co ważne, nie można ich również nakładać na zmrożone podłoże, a po aplikacji należy chronić wykonane powierzchnie – za pomocą folii lub gęstej siatki osłonowej – przed czynnikami atmosferycznymi, aż do momentu pełnego związania. Bardzo istotne jest także, aby temperatura podłoża i otoczenia podczas stosowania produktów i w ciągu ośmiu kolejnych godzin nie spadła poniżej 0°C.

    Prace remontowo-budowlane wewnątrz budynków można z powodzeniem prowadzić praktycznie przez cały rok. W przypadku robót na zewnątrz budynków, istnieje ograniczenie wynikające z pogody. Dzięki nowoczesnym rozwiązaniom, jak dodatek zimowy FOVEO TECH DZ 10, wyprawy tynkarskie i wymalowania można wykonywać nawet w niskich temperaturach i przy podwyższonej wilgotności powietrza. Pozwala to znacznie wydłużyć okres prowadzenia zewnętrznych prac wykończeniowych, a dzięki temu zmniejszyć koszty inwestycji.

  • Mądry Polak… przed tynkowaniem

    Mądry Polak… przed tynkowaniem

    Gipsowe, cementowo-wapienne, a może gliniane? Jakie tynki najlepiej zdadzą egzamin w naszych domowych wnętrzach? Warto zadać sobie to pytanie jeszcze przed przystąpieniem do wykańczania ścian lub sufitów. Od tej decyzji będzie bowiem zależało czy tynki nie będą pękać lub odpadać, czy ściany będą równe, gładkie, odporne na uszkodzenia mechaniczne, a pomieszczenia miały „zdrowy” klimat.

    Najważniejszym kryterium przy wyborze tynku są przede wszystkim walory użytkowe remontowanych pomieszczeń. Niezwykle istotne są również rodzaj i właściwości podłoża. Zgodnie z zasadami sztuki budowlanej, nie można bowiem nanosić tynków mocniejszych na słabsze podłoża.  Dobre tynki powinny pełnić zarówno funkcję dekoracyjną, jak i osłonową, a także charakteryzować się odpowiednią wytrzymałością na uszkodzenia i zawilgocenie. Dobierając rodzaj gotowej mieszanki tynkarskiej, warto więc zwrócić szczególną uwagę na jej skład i parametry.

    Gips albo cement – oto jest pytanie

    Wśród tynków stosowanych do wykańczania wnętrz największym zainteresowaniem niezmiennie cieszą się tynki gipsowe. Wyraźna staje się jednak tendencja stopniowego odchodzenia od tego typu mieszanek w stronę zapraw cementowo-wapiennych. W obu tych technologiach prace tynkarskie mogą być prowadzone zarówno metodą ręczną i mechaniczną przy użyciu agregatu tynkarskiego, co znacznie ułatwia i skraca czas pracy, wymaga jednak odpowiednich umiejętności.

    W pomieszczeniach suchych, jak np. salon czy sypialnia, najczęściej stosuje się tynki gipsowe. Produkty te swoją popularność zawdzięczają przede wszystkim temu, że są łatwe i szybkie w wykonaniu. Nakłada się je jedną warstwą, uzyskując przy tym efekt idealnie gładkiej powierzchni bez konieczności dodatkowego wykańczania ścian gładzią. Z tego właśnie względu ich stosowanie jest szczególnie rekomendowane, jako podkład pod malowanie. Nie należy jednak nakładać tego typu zapraw tynkarskich na niezabezpieczone przed korozją stalowe elementy. Zbrojenia, druty, siatki, wkręty czy gwoździe w zetknięciu z gipsem zaczną szybko korodować, czego widocznym efektem będą brunatne wykwity na powierzchni tynku. Pamiętajmy również, że mieszanki, w których głównym spoiwem wiążącym jest gips, nie są odporne na wodę i długotrwałe zawilgocenie, a przy wysokiej wilgotności tynki zaczynają tracić swoją wytrzymałość. Nie zaleca się także stosowania gipsowych wypraw tynkarskich w miejscach szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne, jak np. garaże, warsztaty, klatki schodowe. Lepiej wówczas sięgnąć po znacznie trwalszy tynk cementowo-wapienny. Mieszanki tego typu lepiej zdają egzamin także w pomieszczeniach narażonych na wilgoć, takich jak np. łazienka czy pralnia. Tradycyjne tynki cementowo-wapienne są też niezastąpione, gdy w grę wchodzi wyrównywanie  dużych krzywizn powierzchni murowanych. Ich faktura jest nieco chropowata i nawet po dokładnymzatarciu pozostaje szorstka, dlatego tego typu wyprawy doskonale sprawdzają się, jako podkład pod wszelkiego rodzaju okładziny – wyjaśnia Maciej Iwaniec z firmy Baumit.

    …a może zdrowa i naturalna glina?

    Wraz ze wzrostem świadomości społecznej w zakresie ochrony środowiska coraz większym zainteresowaniem cieszą się tynki gliniane. Architekci inspirowani ekologicznym nurtem coraz chętniej wykorzystują glinę w swoich projektach. Na czym polega jej fenomen?

    Glina to naturalny surowiec o wyjątkowych właściwościach, w dodatku niezwykle plastyczny. Dopiero po wypaleniu (ceramika budowlana) staje się twarda i proces ten jest nieodwracalny. Tynki gliniane stwarzają wręcz nieograniczone możliwości kreowania wnętrz. Pozwalają uzyskać dowolny wygląd ścian, od idealnej gładzi po chropowatości i nierówności. Co ciekawe, fakturę tynków można w każdej chwili zmienić – wystarczy je zmoczyć i nadać im nowe oblicze – mówi ekspert z firmy Baumit.

    Zaprawy gliniane na tle innych mieszanek tynkarskich szczególnie wyróżnia odwracalny proces wiązania. Tego typu tynki można w każdej chwili zdjąć ze ściany i po powtórnym rozrobieniu z wodą ułożyć na nowo w innym miejscu! Dzięki zastosowaniu gliny, jako spoiwa, tynk reguluje klimat (wilgotność) wewnątrz pomieszczenia, przeciwdziała zagrzybieniu i pochłania szkodliwe substancje.

    Producenci materiałów budowlanych oferują całą gamę tynków wewnętrznych, od tradycyjnych, cementowo-wapiennych przez gipsowe, na glinianych kończąc. Analizując bogatą ofertę rynkową w poszukiwaniu profesjonalnych materiałów, warto zwrócić szczególną uwagę na wewnętrzny tynk cementowo-wapienny Baumit MPI 25 Fine – dzięki bardzo drobnemu uziarnieniu, dający efekt wyjątkowo gładkich ścian. Strzałem w „dziesiątkę” może okazać się również naturalnie biały tynk Baumit KlimaWhite, który dzięki specjalnej budowie mikroporów „oddycha”, regulując ilość wilgoci w pomieszczeniu i w efekcie tworząc w nim zdrowy mikroklimat.

    Każdy tynk charakteryzuje się innymi parametrami i właściwościami, które wskazują zasadność jego zastosowania w określonych warunkach. Podczas doboru odpowiedniej mieszanki warto mieć zatem na uwadze wskazówki eksperta z firmy Baumit.

    Baumit jest wspólną marką dwóch austriackich, rodzinnych koncernów z branży budowlanej – Schmid Industrieholding oraz Wietersdorfer Gruppe. Łączy je ponad 110-letnia tradycja i bogate doświadczenia w dziedzinie produkcji materiałów budowlanych. Już teraz przedstawicielstwa handlowe, filie lub zakłady produkcyjne Baumit znajdują się w 30 krajach Europy oraz w Chinach. Firma obecna jest w Polsce od 20 lat, gdzie posiada trzy zakłady produkcyjne: w  Pobiedziskach k. Poznania, Łowiczu oraz Bełchatowie. Szczególnie silną pozycję na polskim rynku materiałów budowlanych, Baumit zdobył w zakresie produkcji i sprzedaży kompletnych systemów ociepleń budynków, tynków maszynowych, (cementowo-wapiennych i gipsowych). Ponadto oferta produktowa Baumit obejmuje także m.in. produkty do: układania płytek ceramicznych, materiały do renowacji zabytków, a także jastrychy, wyprawy wierzchnie oraz zaprawy murarskie.